Sinds de zomer was ik achter de schermen druk met een nieuw superspannend geheim schrijfproject. Een beetje nam ik jullie mee, maar niet helemaal, want dat maakte me alleen maar nerveuzer.

Nu is dit avontuur helaas voorbij en deel ik het alsnog met jullie: ik probeerde voet tussen de deur te krijgen bij GTST, als dialoogschrijver. Hoewel ik die serie al een tijdje niet meer volg, ben ik de 18-jarige Carlie nooit vergeten die dacht: ooit wil ík die dialogen schrijven!

Op 5 sept. ging ik voor het eerst op gesprek bij de hoofdschrijver (waar ik deze selfie stiekem maakte tijdens het wachten). Daarna veel kijken, veel lezen, kijken met script erbij en mijn eerste opdracht: 5 proefscènes schrijven van een echte aflevering.

Met veel liefde en plezier geschreven in mijn schrijfhuisje, met evenveel zenuwen ingeleverd, en… ik hoorde niks. En niks, niks, niks. Hoewel ik me een lichtelijke stalker voelde, bleef ik elke week informeren of ze al gelezen waren.

Door allerlei verschuivingen gebeurde dat niet meer. En ineens kreeg ik een uitnodiging van de nieuwe projectleiding, voor een ‘klasje’ met 3 andere schrijvers. Opnieuw beginnen, dus. Nieuwe meeting, nieuwe scènes schrijven – natuurlijk precies in een periode die VOL stond met lezingen en andere afspraken. Veel geregel, en toch er weer vol voor gaan.

Zo dichtbij… en toen was het met 1 telefoontje voorbij. Wat een domper. Over cliffhangers gesproken.

Dromen of proberen
Lege agenda deze week, maar geen nieuw schaduwscript om te schrijven. Ik ben niet de enige (2 weg, 2 over); het was natuurlijk nooit een klasje, maar een afvalrace, een soort Idols voor scenarioschrijvers 😉

Dromen zonder concrete stappen zetten is veel comfortabeler, want dan kan alles nog. Maar het echt proberen is altijd moediger. Daar probeer ik trots op zijn.

Deze kans voelde voor mij als: nu of nooit. Zo zwart-wit blijkt het niet. De deur staat open om het opnieuw te proberen als ik meer scenarioschrijfkilometers heb gemaakt. We zullen het zien.

Ze zongen het zelf al (wie kent het lange lied nog?): ‘Nee, het leven spaart je niet. Goede tijden, slechte tijden. Soms geluk en soms verdriet.’

Bedankt voor het meeleven met mijn (mysterieuze) schrijfavontuur!