In mijn stories kwam het al geregeld voorbij: mijn scenarioproject voor de cursus scenarioschrijven die ik sinds eind september 2021 volg bij de Scenariovakschool. Maar: nog nul posts erover! Zaterdag was de laatste cursusdag, toch nog een goede aanleiding voor dit blog.
Jullie weten inmiddels wel dat scenarioschrijven mijn 2e grote schrijfdroom is. Maar er actief mee aan de slag gaan, is al jaren een uitdaging. Gelukkig bracht Cis Meijer – medeschrijfster, bij uitgeverij de Fontein – mij op het spoor van de PPO-werktuigregeling (subsidie voor creatieve professionals). Dank je wel, lieve Cis!
Eigenlijk was de timing totaal belabberd, met 2 boeken tegelijk in de afrondende fase, maar ik dacht: de timing is altijd belabberd, ik doe de aanvraag en als die wordt goedgekeurd, dan is dat het lot dat beslist dat ik deze cursus ga volgen.
En dat besliste het lot dus! Het werd de cursus ‘Filmscenario’ van de Scenariovakschool, waarbinnen je in een paar maanden & acht meetings je eigen filmplan uitwerkt. Het is een van de weinige cursussen die er bestaan tussen een basiscursus (heb ik al gedaan, in 2010) en een volledige scenarioschrijf-opleiding van ±2 jaar (onmogelijk ten tijde van tropenjaren).
Ik gebruikte (nog steeds/alweer) mijn Young Adult-boek ‘Heerestraat & Rozenlaan’ als basis voor een script en dat is in deze cursus een… SERIE geworden. Want anders dan de naam van de cursus doet vermoeden, kon dat ook en dus greep ik die kans: aaaah! Deze ‘aaaah’ uitte ik overigens ook vaak genoeg in negatief opzicht, want het is dus moeilijker dan je denkt om afleveringen te schrijven en tegelijkertijd rekening te houden met A, B en C-verhaallijnen…
Ik ondervond hoe lastig het kan zijn om het boek los te laten omdat sommige scènes of complete hoofdstukken zich niet lenen voor op het scherm. Om te schuiven in de volgorde, omdat dat beter uitkomt. Om nieuwe gebeurtenissen te bedenken om mijn punt te onderstrepen. (Ik zou nu overigens ook Heerestraat & Rozenlaan wel willen herschrijven op bepaalde punten, maar dat terzijde haha.)
En hoe solistisch een boek schrijven is, dat geldt voor scenarioschrijven dus niet. Het is fijn en noodzakelijk om feedback te krijgen. Ik/je zit snel vast in je eigen script, terwijl iemand anders met een simpele opmerking (‘maar waarom laat je haar niet eerst dit of dat doen?’) een blokkade die al 2 weken aanhoudt, wegneemt. Feedback krijgen ligt best gevoelig, maar in zo’n leersetting ervaar ik dat heel anders. Ik heb er vaak genoeg de slappe lach om gehad, bij anderen maar ook bij mezelf. Bijv. dat Mark best wel een lul is omdat hij steeds wegloopt (dank je, Ernie). Daar dacht ik steeds weer aan terug als ik Mark – schijnbaar automatisch? – weer wilde laten weglopen uit een scène.
Andersom is het trouwens ook superleerzaam: de ontwikkeling van de filmplannen van zes anderen op de voet volgen. Het deed me inzien hoe het is om op de stoel te zitten van de persoon die je aanvraag/script straks beoordeelt. Deze plannen zijn intussen ook een beetje als mijn eigen film/serieplan gaan voelen en als deze – over een of tien jaar – echt verfilmd worden, zit ik juichend in de bioscoop of welk scherm dan ook.
O, en als je dacht dat je een boek vaak kunt herschrijven: probeer dan eens een step outline of treatment (een overzicht van alle scenes per aflevering, van een heel seizoen) te schrijven. Ik ben de tel kwijtgeraakt. En nog houd ik van mijn project.
En van scenarioschrijven: die liefde verdwijnt dus niet, ook niet als het jarenlang een grote afwezige is. Niet voor niets was dat wat ik als 7-jarig meisje begon te schrijven: geen verhalen, maar dialogen. Tijdens scriptschrijven voelt het alsof ik high ben van de creativiteit. Bij een boek schrijven is dat een veel rustigere vorm van creativiteit. Beide zijn heerlijk en vullen elkaar mooi aan.
Nu ben ik klaar en neem ik afscheid met het script van aflevering 1 (25 min.) en een treatment voor seizoen 1: negen afleveringen ‘Heerestraat & Rozenlaan’. Wat een raar aantal is – dus de rest van januari ga ik daar 8 of 10 afleveringen van maken.
En dan is het nu tijd voor de volgende (spannende nieuwe) stap. Wordt vervolgd 🙂
