Wat was ik lekker op dreef. Het jaar was nog maar net begonnen, maar ik had in die eerste wintermaand al meer freelance opdrachten in the pocket dan in de drie maanden daarvoor. En dat niet alleen. Want tjonge, wat had ik een rijk sociaal leven, wat sportte ik veel en ik verfde zelfs het kastje dat al een jaar in de garage zielig op me stond te wachten, drie lagen koningsblauw. Don’t stop me now, alsjeblieft! Dit wordt een tópjaar.

En toen kwam-ie: De Griep. Niet zomaar een lullig griepje van een dag of twee. Nee, een échte griep van anderhalve week die zich écht niet liet tegenhouden omdat ik zo lekker op dreef was. In mijn hoofd leek het ondanks een strip ibuprofen per dag wel een houtzagerij, ik zweette alsof ik terug was in mijn klamboe in Indonesië en mijn energieniveau was gezakt tot -20, gelijk aan de buitentemperatuur van dat moment. De eerste dagen werden mijn gedachten (nou ja, eigenlijk meer wanen) volledig beheerst door werk – een duidelijk teken dat ik niet op dreef, maar over de schreef was gegaan!

Cocktail
Alles waar ik de weken daarvoor zo druk mee bezig was geweest, schoot door mijn hoofd. Eindeloos. Kris kras door elkaar. Artikelen over financiële derivaten, zwerfjongeren en schizofrenie werden afgewisseld door de bonte belevenissen van Dokter Anne Maas (de doktersromanserie waarvoor ik schrijf) én die van mijn hoofdpersoon Sara voor de verhalenbundel Summercocktail die komende zomer verschijnt. Een buitengewoon bijzondere cocktail, zo kun je je voorstellen…! En dan stop je wel, of je nou wilt of niet. Want om eerlijk te zijn, was het niet de eerste keer dat ik als een uitgeknepen vaatdoek lag bij te komen.

Verveling
Toen ik me na een paar dagen met dekbed en al verplaatste van bed naar bank en weer een beetje tot het rijk der levenden behoorde, las ik een artikel over verveling. Gadver, dacht ik eerst, zoals waarschijnlijk iedereen denkt alleen al bij het hóren van dat woord. De conclusie van het artikel was, dat verveling juist goed is en dat het kan leiden tot hele creatieve ideeën en inzichten. Ik kan uit ervaring zeggen: het klopt! Ja. Echt waar. Als een bus. Ineens nam het boekidee dat al jaren in mijn hoofd suddert concrete vormen aan. Plotseling wist ik wat voor vrijwilligerswerk ik wilde gaan doen. En niet te vergeten: ik zag eindelijk in op welke manier ik mijn leven anders wil inrichten, om te voorkomen dat ik binnenkort wéér De Vaatdoek ben. Deze griep wens ik niemand toe, maar die totale verveling dan weer wel. Af en toe een staaltje Stop me now is zo erg nog niet.