Gastcolumn: Ik vertrek!
Of ik voor chicklit.nl een gastcolumn wil schrijven over mijn nieuwste boek Liever Lombok? Natuurlijk! Een mooi podium om te vertellen wat er aan deze chicklit voorafging…
Trillende handen, dikke tranen, pijn in mijn buik , een gevoel van: Help! Waar ben ik aan begonnen? Het is 13 september 2009. Ik sta op het punt voor drie maanden naar Indonesië te vertrekken om vrijwilligerswerk te gaan doen. De douanier op Schiphol vraagt me tot drie keer toe: ‘Meisje, gaat het wel? Gaat het écht wel?’ Hij komt er zelfs zijn hokje voor uit, hoe gênant…
God, ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest: voor het eerst zo ver en zo lang op reis, zonder ervaring Engelse les geven, helemaal alleen! Soms heb je van die dieptepunten in je leven; nou, die heb ik, een héle diepe! Na elf lange maanden werken bij de vreselijkste baan binnen de journalistiek, is mijn zelfvertrouwen – en ook mijn goede humeur – ver te zoeken. Zeker als ik wéér zak voor mijn rijbewijs… De dag dat ik eindelijk slaag, zeg ik mijn baan op en scheur ik het laatste tijdschrift waaraan ik heb meegewerkt therapeutisch in stukken boven de gracht. Da-ag, ik vertrek!
Vanaf het moment dat ik het vliegtuig uitstap op Indonesische bodem, waan ik me in een totaal andere wereld. Een huis zonder keuken en meubels, maar mét kakkerlakken, zo’n vreselijke hurk-wc die je niet eens gewoon kunt doorspoelen en in de achtertuin een moskee met geweldige luidsprekers… Een klimaat alsof je de hele dag in de sauna zit, muziek van Westlife en Mariah Carey, paard-en-wagens en overal waar je kijkt afval – ze steken het zelfs in brand! En last but not least het eten: van kroepoek van koeienhuid en gebakken banaan met kaas en chocola tot een kippenkop in je nasi goreng; verrassing!
Maar: het is alle stress, spanning en ontberingen dubbel en dwars waard! Deze drie maanden Indonesië worden – hoe cliché dat ook klinkt – dé ervaring van mijn leven. Ik ontmoet zoveel lieve mensen die mij in hun harten sluiten, en andersom. Ik mag zomaar met families mee-eten, mee naar bruiloften en feesten, karaoke zingen met een groep Indonesische vrienden en gehuld in een geweldige outfit meedoen aan een hindoe-ceremonie in een tempel aan zee. Elke dag sta ik weer in een nieuwe huiskamer of een school, of scheur ik achterop een scooter dwars door de groene rijstvelden. Wat een avontuur! En wat zet het mijn eigen leven in Nederland in een ander daglicht.
Alle dingen die ik meemaak of die mij opvallen, groot of klein, heb ik zo veel mogelijk verwerkt in het Indonesische decor van Liever Lombok. Zoals het vrijwilligershuis in kampung Karang Taruna, waar ook luxepopje Liza en haar vriendin Sanne midden tussen de (arme) lokale bevolking wonen en waar iedereen de hele dag vraagt: ‘Hello mister, where are you going?’ Nana is mijn echte vriendin in de straat, het ziekenhuis waar Sanne werkt bestaat en ja, ook ik moet helaas aan de diarreeremmers… Mijn ervaring met lesgeven – wat aan het begin best lastig is, maar daarna superleuk om te doen – geeft ook Liza een beetje inspiratie, en die kan ze héél goed gebruiken!
Nu is het bijna drie jaar later en sta ik met Liever Lombok in mijn handen. Nooit bewust gedacht: ik ga hier een boek over schrijven. Maar nu het zover is, ben ik superblij en ook best trots met een eigen chicklit over dat bijzondere land. Wel weer een beetje met trillende handen, trouwens… Want ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden!
