Na jaren en jaren zelf mensen te hebben geinterviewd als journalist, mocht ik er nu zelf aan geloven: chicklit.nl interviewde me naar aanleiding van mijn boek Liever Lombok. Super leuk, maar ook super spannend. Met terugwerkende kracht begreep ik de irritante paniekerige en pietje-precies-reacties die ik weleens had gekregen van geïnterviewden een stuk beter…
Chicklit.nl: Wat heeft je geïnspireerd over het luxeleventje, maar ook het diepe dal, van hoofdpersonage Liza?
Carlie van Tongeren: Als economisch journalist lees en schrijf ik regelmatig over geld, fraude en rijke directeuren. Met die gedachte in mijn hoofd ontstond langzaam het luxeleventje van Liza. Dat mijn tweede boek zich in Indonesië zou afspelen, wist ik zeker nadat ik er zelf een tijdje had gewoond. Het leek me leuk om als contrast een verwend meisje in die primitieve toestanden neer te zetten. Met het idee: als ik er al van schrok, hoe moet zij dan wel niet schrikken? Ik heb gezien dat niet alle vrijwilligers zich aanpasten aan de cultuur (lees: in hotpants over straat en alles ‘vies’ of ‘eng’ vinden) en zo zag ik Liza ook voor me. Het diepe dal was precies zoals ik me voelde toen ik op punt van vertrek stond. Ik had nog wel een huis en een vriend, hoor, zo erg was het niet. Maar wel qua werk. Na mijn eerste twee banen dacht ik: is dit nou waar ik zes jaar voor heb gestudeerd? Voor het inleven in dat help-ik-wil-hier-weg-gevoel hoefde ik dus niet veel moeite te doen!
Chicklit.nl: Het verhaal speelt zich grotendeels in Indonesië af, waar je zelf vrijwilligerswerk hebt gedaan. Zitten er waargebeurde anekdotes in Liever Lombok?
Carlie van Tongeren: Jazeker! Wat allemaal echt is, is de omgeving. Liza woont in ‘mijn’ vrijwilligershuis in kampung Karang Taruna en het Indonesische meisje Nana was mijn echte vriendin in de straat. Het gevoel dat Liza heeft als ze net aankomt en haar nieuwe omgeving bekijkt, lijkt erg op hoe ik me voelde: moet ik hierin wonen?! Terwijl de andere vrijwilligers die er waren het de normaalste zaak van de wereld vonden (ik gelukkig later ook). Verder heb ik verschillende kleine dingen die ik zelf heb meegemaakt in het boek verwerkt: de mensen die over het hek gluren en de hele dag door vragen ‘Hello Mister! Where are you going?’, karaoke zingen, smerige avocadosap over mezelf heen gooien, het uitstapje naar Kuala Lumpur en de spelletjes die Liza later met de kinderen speelt. En helaas zijn die vreselijke momenten op die even vreselijke wc niets dan waarheid, inclusief zaklamp op mijn hoofd en enorme kakkerlak die steeds dichterbij komt…
Chicklit.nl: Liza leert veel over zichzelf en de wereld in Indonesië. Wat heb je zelf geleerd van je ervaringen daar?
Carlie van Tongeren: Heel heel heel veel! Natuurlijk over de cultuur, de taal en de religies (islam en hindoeïsme). Het klinkt misschien een beetje stom, maar door goed om me heen te kijken realiseerde ik me ineens écht dat de wereld zoveel groter is dan Nederland en Europa. Het hielp me te relativeren. Verder heb ik geleerd om mezelf te redden, ook als de omstandigheden niet makkelijk waren, en vooral om me over te geven aan het hier en nu. Ik ben nogal een ‘plannerig’ typje, maar in Indonesië leerde ik om dat los te laten en wel te zien wat er die dag op mijn pad zou komen. Meestal gebeurde er dan wel weer iets verrassends! Eigenlijk waren die maanden Indonesië een soort intensieve mindfulness–cursus. Ik weet nog dat ik thuis enorm moest wennen aan afspraken maken. Dat een vriendin zei: ‘Leuk dat je er weer bent! Zullen we volgende week donderdag samen eten?’ en dat ik dacht: wat, volgende week…?
De rest van het interview vind je op chicklit.nl
