WAAAH het is zover: de eerste 10.000 woorden van mijn nieuwe Young Adult-boek staan op papier! De schrijvers onder jullie herkennen deze psychologische woordengrens vast wel. Ze komen vergeleken met de woorden erna als traaaaaaaaaaaaage slakjes op de pagina.
De belangrijkste opbrengst is voor mij dat het verhaal na 10.000 woorden pas écht begint te leven. Dat ik zin heb om er op een avond nog eventjes aan verder te schrijven. Dat ik random ideetjes krijg tijdens het hardlopen of mijmermomentjes in de trein.
Dan heb ik mijn hoofdpersonages leren kennen, ik begin ze leuk te vinden, ik zie de omgeving waarin ze zich bevinden voor me. Kortom, alle benodigde introductie staat op papier – niet dat die woorden altijd blijven staan, maar dat geeft niet. Ik ben er zo blij mee! Zeker aangezien dit mijn langste schrijfpauze was sinds ik YA schrijf (5 maanden!)
Hoe dat kwam? Na Grijs (over seksueel grensoverschrijdend gedrag) had ik behoefte aan een lichter, minder complex boek om te schrijven en dat is dit zeker niet. Dit thema gaat al jaren onderaan mee bij iedere pitch die ik instuur, onder het mom van ‘daar wil ik ooit nog eens een boek aan wijden’. En nu ik het dan eindeloos uitkoos om echt te gaan schrijven, voelde ik vooral tegenzin…
Gelukkig werd het vanzelf lichter toen ik begon met researchen (plekken bezoeken, mensen interviewen). Ik heb er gelachen en stiekeme tranen weggepinkt, en dat is precies de combi die ik met mijn verhalen wil overbrengen. Ik ben trouwens zeker nog niet klaar met interviewen & meekijken – de volgende afspraken staan in mijn agenda voor juli en september, en ik weet zeker dat die me nog veel inspiratie gaan geven om er een mooi en realistisch verhaal van te maken.
Hierbij wat schrijfactiefoto’s van deze week & de feiten op een rij:
Ik hoop dat jullie al benieuwd zijn en… wordt vervolgd dus!
