Vlak voor corona, in januari 2020, bedacht ik iets nieuws: elke maand een inspiratiedag inlassen. Dat heb ik uit het boek The artist’s way, daarin heet het ‘artist date’, een date met je creatieve zelf.

Zelf krijg ik de meeste inspiratie van me omringen met mooie dingen en andere kunstvormen, zoals een museum, film, voorstelling of boekpresentatie. En door een dag vrij te nemen en uit mijn routine te stappen, creëer ik ruimte in mijn hoofd. Het helpt me om even met een helikopter boven mezelf te hangen. Ik trap op de rem, iets wat ik anders pas doe als mijn lichaam het laat afweten.

Die eerste keer in 2020 werd meteen de laatste keer, tot afgelopen donderdag. Ik wilde graag naar de boekpresentatie van Thuis draag ik bij me en besloot die dag vrij te nemen en eerder naar Utrecht te gaan.

Wat deed ik? Eerst koffiedrinken bij Springhaver, mijn favo filmhuis(je) van toen ik hier nog woonde. Ik ging om 12.45 uur in mijn eentje naar de film – La mif, een kruising tussen een docu en film, over tienermeiden in een opvanghuis. Een bijzondere film met zware thema’s – genoeg om de rest van de dag over na te denken.

Geen besef van tijd

De rest had ik niet gepland, tot de boekpresentatie om 19:00 uur. Bewust niet gedaan, zodat ik kan kiezen waar ik op dat moment de meeste zin in heb. Dit geeft me van tevoren overigens de meeste stress: WAT ga ik dan in vredesnaam doen?! Maar het ging aardig vanzelf, want toen ik om 15:00 uur uit het donkere filmzaaltje stapte, had ik nul besef van tijd meer.

Ik heb eerst een tijdje in de Domkerk gezeten. Ik ben niet religieus, maar er zijn weinig plekken waar ik zo’n serene rust ervaar als in kerken. Ik wandelde door Utrecht (buiten de drukte), dronk te veel cappuccino’s, nam mijn hele ideeënboekje nog eens door, ging met mezelf uit eten om 17:00 uur (haha, lekker tijdstip), liet mijn OV-fiets repareren en fietste door naar A beautiful Mess, een restaurant gerund door vluchtelingen, waar de boekpresentatie was.

Wat ik ga schrijven

Fijn om medeschrijfster Cecile Korevaar voor het eerst, na veel te chatten, te ontmoeten, en ook Nietnoah, superleuk! Ik zag het Blossom Books team weer, was voor het eerst in eeuwen bij een boekpresentatie die heel boeiend was én ging naar huis met het boek waar ik al lang naar uitkijk: Thuis draag ik bij me.

Op de terugweg waaiden grote natte sneeuwvlokken recht in mijn gezicht, waardoor ik geen ene reet zag. Gelukkig ken ik de weg in Utrecht nog en kon dat winterse takkeweer deze dag niet meer verpesten.

Of ik echt concrete ideeën opdeed? Het voelde meer als een bevestiging: ja, dit is het onderwerp waarover ik dit jaar het allerliefst wil schrijven. En ik bedacht hoe tof het zou zijn als ik meteen ook het scenario erbij schrijf. Dat vertel ik je over een poosje, als ik wat verder ben met schrijven.