Ik was even minder online en dat heeft alles te maken met mijn nieuwe Young Adult-boek ‘Het is hier helemaal (niet) perfect!’. Het was namelijk tijd om te herschrijven. Iets waar schrijvers enorm tegen opzien óf waar ze dol op zijn, zo is mijn idee.
Ik hoor bij die laatste groep. Ik houd ervan, zóveel, dat je me er bijna voor mag wakker maken (bijna). Eerlijk gezegd vind ik een tweede versie maken leuker dan een eerste versie. In die fase kan alles nog, die oneindige mogelijkheden vind ik eerder overweldigend dan prettig.
Geef mij maar een verhaal waarvan de grote lijnen al staan. Ik houd van het aankleden met treffende details en scherpere dialogen. Van het sleutelen op woord- en zinsniveau, om hetzelfde verhaal op een mooiere manier te vertellen. Van het killen van alle overbodige, (te) expliciete darlings. En vooral van het gevoel dat elke wijziging die je doet, je verhaal naar een hoger niveau tilt.
Zo gaat mijn herschrijfproces meestal:
– Ik krijg mijn eerste versie terug van uitgever of redacteur, open die mail meteen, want aaah ik kan me niet inhouden! Ook al weet ik dat ik daarna áltijd een paar dagen chagrijnig ben. En dan ook echt POEPchagrijnig. Vanwege dat waardeloze POEPboek dat ik heb geschreven.
– Daarna heb ik juist extra veel zin om mijn schouders eronder te zetten. Doorgaans ben ik het eens met alle verbetersuggesties en comments. Het helpt me om te beseffen dat iedereen (uitgever, redacteur, proeflezers en ikzelf) hetzelfde doel heeft: dit verhaal in zijn best mogelijke vorm afleveren. Alle feedback is alleen maar daarop gericht. Het is een kans om de minst sterke stukken op tijd te schrappen.
– Het liefst plan ik de herschrijffase zo in dat ik er fulltime aan kan zitten en de tweede versie er in korte tijd (twee weken) uit kan knallen. Ook alle avonden besteed ik eraan. Dan leef ik meer in mijn fictieve wereld dan in de echte wereld. Niet zo leuk voor mijn omgeving, ook niet zo goed voor mijn gezondheid (want ik vergeet te sporten, pauze te houden, gezond te eten), maar wel fijn omdat ik de hele dag door random ingevingen krijg en mijn boek met een helikopterview kan bekijken.
– Om in te komen begin ik altijd met de kleine puntjes. De zee van rode streepjes en wijzigingen is dan in één dag enorm geslonken. Hoe heerlijk!
– De moeilijkere comments laat ik staan en de allermoeilijkste bewaar ik tot het allerlaatst. (Normaal zou ik dat juist andersom doen, dan heb je die punten maar gehad, maar niet bij herschrijven.) Ik schrijf de moeilijkste verbeterpunten op een los blaadje en kijk daar elke dag een paar keer naar. Tot hét antwoord me vindt, midden in de supermarkt of op de fiets.
– Ik ga steeds rigoureuzer te werk, naarmate de dagen vorderen. Dialogen die te lang doorgaan, hele alinea’s of soms een hele pagina – doeiiii!
– Het herschrijven van mijn nieuwe YA was het OMVANGRIJKSTE proces ooit. Ik heb de eerste 12 (!) hoofdstukken eruit geknipt, heb de setting veranderd en mijn oude hoofdstukken erin verwerkt als puzzelstukjes. Ook verwerkte ik feedback van 7 personen door elkaar (uitgever, redacteur en proeflezers).
– Na het opsturen moet ik echt even afkicken! Mis ik mijn personages enorm. Gelukkig komt er dan nog een allerlaatste ronde met kleine punten (versie 3) en yes, die staat voor deze week op de planning!
Volgende keer vertel ik jullie meer over de proeflezers die ik voor mijn nieuwe boek heb gevraagd!
