Het stond al langer op mijn lijstje en vandaag bezocht ik het Literatuurmuseum – Back Street om precies te zijn, de tentoonstelling voor jongeren van 14-20 jaar, waarin ook mijn boek Het meisjesmanifest (met de oorspronkelijke cover) is gebruikt.
Die expositie werd al laaaang geleden geopend en ik zag al wel mooie foto’s voorbijkomen, maar zelf kwam ik maar nooit in de buurt van de Den Haag. Tot woensdag 14 juni, toen ik op het kantoor van Mariëtte Hamer mocht komen (waarvoor ik mijn andere boeken meenam: Grijs en Van weerzin naar weer zin).
Het was zo’n waanzinnige ervaring om daar rond te lopen! Voor mijn eindeloze fotosessie ideaal dat er niemand was (verder natuurlijk fijner als het er stormloopt). Ik kon niet alle spellen doen, want daarvoor moet je minimaal met 2 zijn, maar gelukkig werkte de supersonische armband wél in tattooshop Sjon, waar Het meisjesmanifest lag.
Meisjesmanifest-tattoo
In die tattoostoel krijg je vijf boeken gepresenteerd met vragen en aan de hand daarvan krijg je een tattoo op je arm. Ik moest even geduldig (not) wachten tot ik Het meisjesmanifest kreeg en toen ging ik echt even uit mijn dak. Het ging te snel om foto’s te maken én te genieten tegelijk, dus nam ik nog heel wat tattoos tot mijn Young Adult-roman weer voorbijkwam.
Heel speciaal vond ik het om na Het meisjesmanifest het boek Blauwe plekken in beeld te krijgen, omdat die bekende titel uit mijn eigen jeugd heeft gemaakt dat ikzelf ook in dit genre wilde schrijven.
Op het tafeltje in de tattooruimte lag mijn boek tussen belangrijke schrijvers als Edward van de Vendel, Lale Gül, Philip Huff, Jason Reynolds en Caja Cazemier en ik kan mij toch niet meer wensen dan dat.
Deze dag bracht me nog iets anders moois…
Daarna deed ik de complete tour door Back Street: ik spotte (en verplaatste soms) boeken van mijn dierbare Young Adult-schrijfcollega’s en was onder de indruk van HOE MOOI EN INTERACTIEF deze tentoonstelling is. Dit had ik geweldig gevonden als jongere en ik moest me echt inhouden om niet al die boeken mee naar huis te nemen haha.
Deze dag bracht me ook iets anders moois: eindelijk stond ik eens bewust stil bij de vele mijlpalen die ik als schrijver ‘gewoon’ voorbij heb laten gaan in de afgelopen tropenjaren-ratrace. Ik voelde me trots en nou, misschien was er ook een traan(tje).
