Even een persoonlijke blog van mij tussen alle boekenfoto’s & posts, want natuurlijk hebben ook persoonlijke dingen invloed op mijn schrijven. Precies een jaar geleden gingen mijn vriend, dochter Nola (toen 2) en ik vol verwachting en gezonde spanning naar de verloskundige voor de eerste echo. Die eindigde in een molazwangerschap, een rit naar het ziekenhuis en het begin van een lang traject om terug te gaan naar start.

31 augustus 2017
9.00 uur: Met licht trillende benen naar de verloskundige, want de laatste echo daar was een paar maanden eerder, na een miskraam die maar bleef bloeden. Het startpraatje wordt geskipt, want te veel zenuwen. Al vrij snel verschijnt er op het beeldscherm een lelijke grijze wolk. En dan valt de verloskundige wel erg lang stil en zie ik haar gezicht betrekken: “Ik ben bang dat het een mola is,” zegt ze zachtjes. Als je het hebt over een clichémoment dat de grond onder je voeten verdwijnt, dan is dit het. Ik heb maar één gedachte: oh nee, oh nee, oh nee, oh nee, oh nee, oh nee.

 9.30 uur: Buiten bij onze fietsen, kraam ik iets uit als: “*vloek*, een mola!” Onze dochter zegt, eigenwijs: “Nee, Nola.” Dat is meteen de laatste keer dat we de echte naam gebruiken, want ik wil niet dat zij ooit zou denken dat we het in die ellendige context over haar hebben…

10.30-16.00 uur: In het ziekenhuis wachten, wachten, wachten. En ondertussen overgeven, overgeven, overgeven – want ja, ik ben nog steeds zwanger en niet zo’n beetje ook, want bij een molazwangerschap is de waarde van het zwangerschapshormoon hCG zo hoog dat het niet meetbaar is.

De informatie over wat ik precies heb, krijg ik in flarden en dat komt zo binnen.
Klap 1: Je krijgt geen baby.
Klap 2: Je krijgt ook heel lang geen baby.
Klap 3 (en dit wist ik niet): Je moet elke week op controle komen en dan moet je maar hopen dat je niet aan de chemo moet.

17.00 uur: Curettage onder volledige narcose. Na zo’n 20 minuten lig ik weer op de uitslaapkamer en voel ik me fysiek meteen beter dan de afgelopen weken, zelfs met de narcoserestjes.

23.00 uur: thuis, dochter opgehaald. Leeg; in alle opzichten.

September 2017:
Na de operatie vindt de grootste hormoondaling plaats die je kunt bedenken. Ik kan niets dan huilen. Het ergste is dat ik iedere ochtend als ik wakker word een paar seconden denk dat ik nog zwanger ben – om vervolgens keihard te beseffen wat er aan de hand is. Tien helse dagen. Met mijn 34e verjaardag als absoluut dieptepunt. Maar daarna is Klap 1 wel geland.

7 september: eerste bezoek gynaecoloog. Het traject wordt uitgelegd: elke donderdag bloedprikken tot het hCG drie keer op rij waarde nul heeft. Daarna gaat de zes maanden wachttijd in, met maandelijkse bloedmetingen. Ik had in mijn hoofd dat het totale traject zes maanden zou zijn, dus een extra domper. In het beste scenario ben je na negen maanden klaar. In het slechtste scenario, met chemotherapie, dat is een berekening die ik nu niet wil maken. Naar huis met een dikke stapel bloedformulieren.

Op zich is dat wekelijkse bloedprikken een handeling van niks, maar het gevoel erbij is niet niks. Het drukt me iedere keer met m’n neus op de feiten en elke vrijdag is er spanning over de uitslag. Vooral de chemo voel ik in m’n nek hijgen. Gelukkig daalt het hormoon vanaf de start, en ook behoorlijk hard. En we nemen ons voor dat we meer gaan léven. Dingen niet als vanzelfsprekend zien. Meer samen doen. Nog meer genieten van de dochter die we wél hebben.

Oktober 2017:
Ik ben helemaal klaar met het dagenlang huilen, tijd om de schouders er weer onder te zetten. Ik werk me deze maanden een ongeluk. Ik wil afleiding en weken die voorbij vliegen. Mijn rug gaat eraan, voel ik, maar toch ben ik blij dat ik op donderdag denk: het is ‘alweer’ donderdag, en niet ‘eindelijk’. Ook wil ik alvast een invulling bedenken voor de 6+ maanden die nog voor ons liggen. We besluiten de gewenste verhuizing naar voren te schuiven en ik droom erover om deze periode te gebruiken om iets heel speciaals te schrijven, een nieuw boek of misschien eindelijk een scenario…

Het hormoon daalt niet meer zo hard als aan het begin. O god, het zal toch niet alsnog oplopen? Dan vertelt een goede vriendin dat ze zwanger is (derde kindje). En een paar dagen later een andere vriendin (tweede kindje). Uiteraard wel met een leeftijdsverschil van 2-3 jaar. Ik kan niet blij voor ze zijn. Natuurlijk, ze begrijpen het, maar ik voel me toch een waardeloze vriendin.

November 2017:
Ieniemienie dalingen – letterlijk achter de komma, van 2,2 naar 1,7 naar 1,3 enz. De nul is zo dichtbij en toch ook weer niet. Ik kan dat ziekenhuis niet meer zien. Ik verlies mijn geduld, maar niet het vertrouwen. Mijn chemo-angst (Klap 3) schud ik steeds meer van me af. Ik vergeet zelfs een vrijdag te bellen voor de uitslag. Inmiddels is ook Klap 2 aardig geaccepteerd: ik probeer me vaker bewust voor te stellen dat ik op een dag zwanger aan het schoolplein sta te wachten op mijn kleuterdochter en dat dat óók heel leuk is en z’n voordelen heeft. En ik teken een boekcontract!

December 2017:
Het verlossende woord komt op vrijdag 8 december: de derde nul. Ik ben ZO blij! Ik wil Ria, de verpleegkundige, door de telefoon heen knuffelen. We dansen met z’n drieën door de kamer. Tranen van geluk. Veertien donderdagen fietste ik met een bloedformulier naar het ziekenhuis en nu hoef ik pas over een maand weer!

Hm, toch ook wel spannend trouwens, die eerste maand zonder bloedmetingen… Zeker omdat ik ineens megalaat ongesteld word.

Januari 2018:
Eerste maandmeting is nul, dat geeft vertrouwen! Vanaf nu ga ik samen met mijn dochter en dan maken we er een uitje van. Het gaat nu ook echt beter. Het is toch makkelijker om met een gezond lichaam in de wachtstand te staan. We beginnen aan het project huis verkopen & kopen en wat gaat daar veel tijd in zitten – perfect, want een halfjaar stilzitten op de bank is het laatste wat we willen. Alles om geen verloren zes maanden te hebben. We vieren ook de 3e verjaardag van onze dochter, met iets te veel cadeaus misschien.

Februari 2018:
Tweede maandmeting ook nul. Huis verkocht én gekocht. Op Valentijnsdag horen we om 17.00 uur dat ons bod is geaccepteerd, yes! Dit huis wordt onze frisse start, want de overdrachtsdatum ligt rond de laatste controle. Hoe mooi is dat? Alle feest- en adrenalinemomenten zijn een geweldige boost.

Maart 2018:
Derde meting nul. Opruimen, opruimen, opruimen en honderdduizend huizendingen regelen. Hoe hadden we dit in hemelsnaam gedaan als we wel een tweede kindje hadden gekregen? Dat kindje dat anders dus deze maand was geboren… Die gedachte is wel even pijnlijk. Net als het feit dat bijna niemand meer vraagt naar de metingen. Het is en blijft een eenzaam proces.

April 2018:
Opmerkelijk genoeg ervaren we nu steeds meer de positieve kant van deze zes maanden: er zijn ook geen teleurstellingen omdat het niet lukt. Het verdwijnt tijdelijk als optie uit ons leven en ons hoofd. En we staan niet stil. We gaan iets anders heel groots doen. Project verhuizen is het beste idee ooit. Het bijzondere boek of scenario schrijven in een halfjaar komt niet van de grond, iets té ambitieus.

O ja, vierde bloedmeting is ook nul.

Mei 2018:
Maand van de verhuizing! Op 10 mei de laatste meting in Utrecht is mijn plan. Het ziekenhuis wil dat duidelijk niet: “Het is echt heel moeilijk om je nu over te plaatsen.” Oké. Dit is een lelijk moment waarop alle (ingehouden) boosheid en frustratie eruit komt: “Wéét je wat moeilijk is??!! Elke week komen bloedprikken en bang zijn voor chemo terwijl de hele wereld om je heen wel gewoon zwanger wordt! Ik kom *vloek* *vloek* mijn dossier ophalen en dan regel ik het zelf wel!” Vijfde meting is nul, horen we tussen het geklus en de notarisbezoeken door.

Juni 2018:
Dozen uitpakken, setteldingen, genieten van ons nieuwe huis en een andere, lang gekoesterde droom gaat in vervulling: mijn eerste young adult-roman verschijnt! Mola, we denken nauwelijks nog aan je. Er komen twee geboortekaartjes van de inmiddels bevallen vriendinnen. Moeilijk? Een beetje, maar toch een wereld van verschil vergeleken met oktober. Met droge ogen koop ik samen met Nola babycadeautjes.

29 juni: allerlaatste bloedmeting en onderzoek door de (jawel, gelukt) gynaecoloog in onze nieuwe woonplaats. “Moeten we nu wachten op de laatste bloeduitslag tot we weer eh, mogen?” vraag ik hem na het onderzoek, dat goed is. “Wat denk je dat je anders krijgt: strafpunten?” zegt hij. Definitief groen licht, ik kan het nauwelijks geloven. Dit eindeloze traject komt tot een eind! Met tranen van opluchting fiets ik naar huis, met voor de laatste keer dat witte kussentje op mijn linkerarm geplakt.

Juli 2018:
Nou ja, dat dacht ik: in juli kom ik weer bloed prikken omdat ik maar niet ongesteld word en allerlei zwangerschapsverschijnselen heb. Zou het dan zo aflopen, in één keer raak… Nee: niet ongesteld, niet zwanger. Welkom terug in de wereld van het proberen.

31 augustus 2018:
Geen happy, ik ben nu zwanger, end om deze blog mee af te sluiten. Maar toch maken we er vandaag een feestje van, met cadeaus om ons gezinnetje van drie te vieren en een belachelijk grote bos bloemen, ook al zitten we midden in het verbouwingspuin. Vanavond proosten we op het jaar dat we achter ons hebben gelaten en dat we maar mooi samen hebben doorstaan. We zijn terug bij start en soms is dat wat je in het leven moet vieren. 

Deze blog is op 31 augustus 2018 gepubliceerd op FammeBaby en (andere versie) op Ikbenzwanger.com.

PS. Deze foto maakte ik tijdens het spelen met mijn dochter met haar Playmobil: zoveel baby’s wenste ze me toe 🙂