Valt er eigenlijk nog wel meer te dromen als je een boek uit hebt gebracht? Ja. Soms toch wel. Als je bijvoorbeeld net als ik héél graag een Young Adult-boek wilt uitbrengen. 

Na mijn nog niet-afgeronde eerste avontuur met scenarioschrijven (schrijfdromen #1) en het publiceren van mijn allereerste boek (schrijfdromen #2) was het 2013. Ik had drie feelgood-romans geschreven en ging samen met mijn vriend op een gedroomde reis naar Amerika: twee maanden huizenruil in Californië. Daar was ik vooral druk met schrijfdroom 2: scenarioschrijven. Workshops, cursussen, boeken verslinden en niet te vergeten: wegdromen. Want ik zat tenslotte vlak bij Hollywood 🙂

Toen ik daar zat weg te dromen, dacht ik natuurlijk ook aan mijn volgende boek. Maar ik merkte dat ik moeilijk tot een nieuw verhaalidee kon komen voor vrouwen van mijn eigen leeftijd. Alle verhalen in mijn hoofd speelden zich af op de middelbare school. Ik besloot dat het tijd was om zelf dat gedroomde boek voor jongeren te gaan schrijven, nog zonder uitgever. Daar in de VS bedacht ik Nina en schreef ik de eerste hoofdstukken van wat later Heerestraat & Rozenlaan zou worden. Ik gebruikte dit Heerestraat-idee zelfs al in een cursus die ik in San Francisco volgde en maakte er een theaterscript van.

Ik schreef verder aan mijn boek en ik bleef maar schrijven – tot schrijfster Elsbeth de Jager (mijn eeuwige dank!) mij wees op de Zoute Zoen, een manuscriptenwedstrijd voor het beste nog niet-gepubliceerde jeugdboek in Nederland en België. Ik had inmiddels al meer dan 100.000 woorden geschreven en besloot dat ik het nu écht moest afronden. De wereld in met dit verhaal.

Tien pakken papier en het gedroomde mailtje

Het manuscript moest in zesvoud (ja, echt!) per post naar België. Deadline: begin januari 2015. Op 9 januari 2015 was ik uitgerekend van mijn dochter Nola, dus tonnetjerond sleepte ik mezelf naar de copyshop in Utrecht. De eigenaar was zo lief om een stoel voor me neer te zetten terwijl ik wachtte tot die enorme pakken papier klaar waren. Ik printte er overigens tien uit en stuurde het manuscript ook naar een aantal uitgeverijen in Nederland.

Inmiddels moeder geworden en even totaal niet bezig met mijn schrijfdromen, kreeg ik het gedroomde mailtje: ik behoorde tot de vijf genomineerden! De wedstrijd was uiterst rommelig, het was de laatste editie en ik weet eigenlijk niet eens wie er gewonnen heeft. Maar ik was het helaas niet. En ook had ik inmiddels een aantal afwijzingen gekregen van uitgeverijen.

Toch heb ik mijn uiteindelijke publicatie van Heerestraat & Rozenlaan deels te danken aan de Zoute Zoen. Want ik kreeg feedback van de bekende jeugdauteur Edward van de Vendel, die me uiteindelijk Blossom Books tipte als passende uitgeverij en een aanbeveling stuurde op de dag dat ik mijn manuscript instuurde.

Herschrijven tussen de kwakende kikkers

Nog geen happy end daar hoor. Want ik moest nog aardig aan de bak voordat ik binnen was bij Blossom Books. Ik sloot me op in een superschattig schrijfhuisje in Loo, Bathmen en dat werkte. Uitkijkend over de vijver met het geluid van kwakende kikkers – wat precies de vibe van vroeger en emoties rond de scheiding van mijn eigen ouders naar boven bracht, vanwege de kikkers in de sloot achter ons eigen huis. Ik kilde heel veel darlings, maakte personages menselijker en drama minder over the top. Thuis pepte ik mezelf op voor nóg een herschrijfronde en toen was het 1 november 2017 en zette ik EINDELIJK MIJN HANDTEKENING ONDER MIJN 1E YA-BOEKCONTRACT!

De moraal van dit verhaal: Hou vol. Hou vol. Hou vol. Hou vol. Hou vol.
En vooral ook: hou plezier!

Natuurlijk was ik gefrustreerd als het schrijven niet lukte en ik dacht: ik kan helemaal geen YA schrijven. Of als ik een afwijzing kreeg of eindeloos moest wachten op een reactie. Maar in al die jaren – met lange tussenpozen hoor – ben ik altijd van Nina en het verhaal blijven houden.

En last but not least: Nina uit Heerestraat & Rozenlaan is onlangs weer helemaal tot leven gekomen! Alvast een hint: het is geen boek. To be continued…