Het is geen échte cover reveal, want het boek is niet helemaal nieuw, maar toch: tada, dit is de nieuwe cover voor de herdruk van Het meisjesmanifest! Verschijning staat gepland voor 22 maart 2022, bij uitgeverij Blossom Books (natuurlijk).
Dit is het tweede Young Adult-boek dat ik schreef en het kwam uit in het najaar van 2019. Het meisjesmanifest krijgt vooral een nieuwe cover, zodat die mooi past in de (nieuwe) lijn van covers van mijn YA-boeken – die we sinds Het zusje van (2020) en Het is hier helemaal (niet) perfect! (2021) hebben ingezet: grafisch, niet meer met illustraties.
Dus wie weet, krijgt Heerestraat & Rozenlaan op termijn ook nog weleens een nieuw, bijpassend jasje. (Of zullen we meteen voor een filmeditie gaan? #durftedromen)
Op de andere foto zie je mij nog heel even de ‘oude’ cover een knuffel geven, in mijn huidige quarantaine-look. Want een nieuw omslag omarmen, betekent ook afscheid nemen van een oud omslag, dat na 2,5 jaar vertrouwd voelt en dierbaar voor me is.
Is het boek vanbinnen ook anders geworden? Nee en ja.
Nee, want de grotere verhaallijnen zijn volledig intact gebleven: Tess strijdt tegen slutshaming, losjes gebaseerd op de echte strijd van Milou Deelen. Kati probeert zich te ontdoen van haar negatieve lichaamsbeeld. Sara bedenkt Het Jaar Zonder Jongens, om ruimte te creëren voor de verwerking van een seksueel grensoverschrijding ervaring.
Ja, want ik heb van deze gelegenheid gebruikgemaakt om mijn eigen boek weer eens helemaal te lezen. Op papier, op de bank, onder een kleedje. Het was nu zo lang geleden dat me weer nieuwe dingen opvielen. Een iets te vaak gebruikt stopwoordje, twee mini-foutjes, een kledingmaat die ik beter niet had kunnen noemen omdat ik juist de boodschap wil geven dat alle lichamen oké en mooi zijn zoals ze zijn (dank voor deze opmerking in reviews!).
Nieuw persoonlijk nawoord
Maar vooral heb ik gelet op Sara’s verhaallijn en de nieuwe inzichten rondom seksueel grensoverschrijdend gedrag die ik opdeed – doordat ik mijn eigen ervaring nu uitgebreider heb beschreven in een ander boek en ook door ontwikkelingen in de maatschappij. Duidelijke trigger warnings zijn ook op z’n plaats. De nu ongelukkige verwijzingen naar The Voice mogen verdwijnen.
En last but not least: ik schreef een nieuw (extra) nawoord. Toen Het meisjesmanifest in 2019 uitkwam, was ik nog niet volledig open over het feit dat Sara precies mijn ervaring met aanranding opdeed. Dat de brief die Sara in het boek aan haar aanrander schrijft, in de basis de brief is die ikzelf in therapie heb geschreven. Nu dat sinds de komst van Van weerzin naar weer zin voor niemand meer een geheim is, kon ik het persoonlijke nawoord schrijven dat ik destijds stiekem al had willen schrijven.
